vára

I)

(að), v.

1) to warn, caution; v. e-n við e-u, to caution one against, bid one beware of (þú hefir þat ráð upp tekit, er ek varaða þik mest við); v. sik, to be on one’s guard, beware;

2) refl., varast = vara sik (þeir Þorgils vissu sér engis ótta ván ok vörudust ekki); v. af e-u to take warning from (svá at aðrir varist af úförum þinum); v. e-t, to be on one’s guard against, shun, take care not to (hann varaðist þat mest at koma við landit); bad jarlinn við v., to be on his guard.

II)

(-ði), v. to give (one) a foreboding of; þess varir mik, at, I have a presentiment that; þeir kómu þar jafnan fram, er engi mann varði, where no one expected; bar hann skjótara at en þá varði, sooner than they expected; þá er minnst varir, when one least expects it.

III)

f. wares, in Norway chiefly of fur (grá-, skinna-vara), in Iceland of wadmal (vara íslenzk).

* * *

að, (óra, Orkn. in a verse), to become spring: impers., þá er váraði, Fms. i. 22, Nj. 11; en er várar, Ld. 176; er vára tók, Eg. 156; váraði svá seint at jörð var lítt ígróðra at fardögum, Bs. i. 172; þér berit aptr er órar orð þau, Orkn. l. c., and passim.

2. reflex., Nj. 9.